بهاره داوطلب

من معلم هستم کسی که راه را از چاه نشان می دهد.سحر و جادوئیی در کار نیست من قادر نیستم روی آب راه بروم دریا را هم نمی توانم بشکافم من فقط بچه ها را دوست دارم.آرزویم سربلندی تمام کودکانی است که به من سپرده می شوند.تلاش می کنم بتوانم از استعدادها و توانایی های آن ها نهایت استفاده را بکنم ودر خم یک کوچه نمانم به فرزندانم پروپال بدهم و آنها را پرواز دهم و اجازه ندهم بمانند و بمانند…

شاید در منظومه ی بزرگ زندگی هیچ چیزی شیرین تر از این نباشد که انسان خود را معلم بداند و در مقام تعلیم و تربیت قرار بگیرد.

معلم بالاترین درجه است که خداوند به یک انسان عطا کرده و اولین معلم هستی نیز خود خداوند متعال است هر چه انسان بیشتر حس معلمی بگیرد و این ماموریت را برای خود هموارتر سازد به مقام و منزلت بالاتری دست خواهد یافت.