مریم بابایی

من معلم هستم، هر شب از آینه ها می پرسم به کدامین شیوه وسعت یاد خدا را بکشانم به کلاس؟ بچه ها را ببرم تا لب دریاچه ی عشق؟ غرق دریای تفکر بکنم؟ با تبسم یا اخم؟ من معلم هستم نیمکت ها نفس گرم قدم های مرا می فهمند، بالهای قلم و تخته سیاه رمز پرواز مرا می خوانند، من معلم هستم، درد فهمیدن و فهماندن و مفهوم شدن همگی مال من است…